Mijn naam is Jos Haverkort en ik ben inmiddels meer dan 30 jaar werkzaam binnen de GGZ. Ooit begon ik met de opleiding tot psychiatrisch verpleegkundige. Al snel kwam ik tot de ontdekking dat ik mij verder wilde ontwikkelen. Na enkele jaren in de kliniek te hebben gewerkt, heb ik een vervolgopleiding gedaan tot sociaal psychiatrisch verpleegkundige. Tussendoor ben ik gedurende vier en zes maanden op reis geweest in het buitenland. Ik zoek steeds een stuk avontuur, dat zit in mij. Na de nodige klinische ervaring te hebben opgedaan binnen de psychiatrie, heb ik ervoor gekozen ambulant te gaan werken. Ik heb op diverse psychiatrische poliklinieken gewerkt.
15 jaar geleden deed ik de post HBO opleiding tot supervisor. Deze opleiding heeft mij veel opgeleverd met betrekking tot wie ik ben en wat ik kan en zou willen. Deze opleiding heeft richting gegeven aan mijn werk. In die periode heb ik een afdeling opgezet, “Workcare”, binnen GGZ Drenthe. Een afdeling voor mensen met werkgereateerde klachten. Hier heb ik acht jaar gewerkt en heb ik mij erg verdiept in burn-out problematiek, in organisaties, en heb ik samengewerkt met Arbo diensten en bedrijfsartsen.
In 2010 ben ik voor Indigo gaan werken, een afdeling van de GGZ die zich met name richt op preventie middels een divers aanbod van cursussen. Zodoende heb ik veel ervaring opgedaan met het opzetten en geven van trainingen, workshops en psycho-educatie. Helaas werd er ontzettend gekort op preventiegeld, in mijn visie juist een aanbod die veel meer geld zou mogen krijgen om te voorkomen dat mensen dieper in de problemen komen.
Door het werken met groepen werd mij duidelijk hoe groot de kracht van de groep is voor het individu. Tevens heb ik toen ervaren dat het geven van trainingen en cursussen mij zeer goed ligt. De laatste jaren werk ik deels als praktijkondersteuner bij huisartsen. Vanuit mijn positieve ervaringen met het werken met groepen en steeds meer werkend vanuit de positieve psychologie heb ik veel initiatief genomen om bij huisartsen cursussen op te zetten voor mensen met burn-out problematiek, ook voor mensen die anderszins vastliepen. Uit de evaluaties kwamen en komen steeds veel positieve reacties. Het medische model ging mij steeds meer tegenstaan omdat ik het werken vanuit diagnoses en protocollen als beperkend ben gaan ervaren. Er wordt naar mijn mening te veel nadruk gelegd op de klachten en problemen, terwijl dit vaak maar een deel van de grotere werkelijkheid is.
Ik heb gezocht naar een andere manier van werken die beter bij mij past en ik ervoer dat deze andere manier vaak ook beter aansluit bij de mensen die ik spreek. Het was wel een worsteling om mijn oude manier van werken los te laten, omdat er verwachtingen van je zijn als hulpverlener. Op basis van mijn resultaten met de nieuwe manier van werken ben ik erg blij dat ik deze weg ben ingeslagen.
Ik stel nu de persoon om wie het gaat centraal: wie is hij of zij, wat kenmerkt deze persoon zonder daarover een oordeel te hebben of een etiket te plakken.
De positieve psychologie heeft mij geleerd niet te problematiseren, klachten en problemen mogen er zijn. Ik richt mij op aanvaarding en onderkenning in plaats van vermijding en het gevecht. Daarnaast maak ik mensen bewust van hun wensen en wat hun in de weg staat om deze te vervullen. Wat staat je in de weg om werkelijk je zelf te zijn?
Het begint met de bewustwording van wat er daadwerkelijk speelt in een onbevredigend leven. Dit lukt alleen niet en heeft een confrontatie nodig, waarin ik een belangrijke rol kan spelen. Mijn kracht is op een speelse en respectvolle manier provocatief uit te dagen en bewust te maken. Door mijn ervaring heb ik bij de eerste ontmoeting snel een beeld van wat er mogelijk speelt en dit toets ik meteen. Sommige mensen ervaren dit als heftig en onverwacht. Dit is het begin van bewustwording en biedt een motivatie om vervolgens ermee aan de slag te gaan en de veranderingen aan te gaan. Mijn openheid en het normaliseren van de klachten doet vaak in het eerste gesprek al veel goeds bij mensen. Ze voelen zich serieus genomen. Door mijn directe en open aanpak, en door dus direct mensen bij zichzelf stil te zetten (iets waarvoor mensen zijn weggelopen), komt er weer ruimte om echt te voelen. Dit is nodig om tot verandering te komen. Mijn insteek is dus niet zozeer de klacht, maar weer jezelf worden en dat klachten vaak heel normaal zijn als jij niet jezelf bent.
Groepsgericht werken heeft sterk mijn voorkeur gekregen. Niemand wil vanuit angst ( weerstand, wat zal de ander denken) in een groep. Als je je weerstanden tegenkomt en overwint, raak je verbonden met jezelf en anderen. Van daaruit kun je zelf grotendeels je leven (weer) bepalen, daar gaat het eigenlijk om in het leven. Mijn ervaring is dat dan de klachten snel af kunnen nemen. Voor veel mensen is dit een openbaring gebleken.
