De kunst van het aanvaarden van wat er is, dat is best heel lastig. Gewoon toelaten dat er verdriet kan zijn, dat je boos mag zijn, dat het je niet lukt, dat je fouten mag maken, je eigen gang mag gaan, eens afwijkt van de regels. Kortom; eens jezelf zijn.
Vaak zijn we in gevecht met dat wat er is en dat je dit niet wilt. Klachten die horen bij het leven, tegenvallers, verlies, scheiding, conflicten ed. We vechten ertegen en juist dat gevecht maakt waar we met name last van hebben. Het mag er niet zijn en moet opgelost worden, het moet weg. Maar dat werkt vaak niet. 
Het is vaak een openbaring in met name de cursussen dat je leert dat je er mag zijn met je klachten, gepieker, verdriet, onvermogen. Dat je niet de enige bent, dat je het mag hebben en kunt delen. Leert toe te laten en daardoor los te laten waardoor je je al snel opluchting voelt. Het verbaast mij telkens hoe eenvoudig het eigenlijk kan zijn, je beter te voelen door toe te laten en het te aanvaarden. Het gaat er dan niet om dat je klachten hebt, nee ze mogen er zijn en je komt er niet meer mee in gevecht. Vaak is dit een openbaring voor mensen die al langere tijd vastlopen in hun klachten en omstandigheden die lastig zijn.